Verovatno je da su na tlu Vojvodine najstarije do danas otkriveni jevrejski spomenici rimske opeke sa urezanim jevrejskim simbolima menorae (sedmokraki svećnjak) iz Čelareva s kraja 8. i s početka 9. veka. Verovatno se radi o populaciji Avara koji su judaizirani, jer nalazi svedoče o ljudima sa severno-mongolskim rasnim odlikama. Ovi su nalazi dali povod i za sumnju na prisustvo Kazara u Panoniji.
U Vojvodinu su dolazili aškenaski Jevreji iz Srednje Evrope. U njihovog materijalnoj i duhovnoj kulturi osim drevne jevrejske osnove nalaze se folklorni elementi nemačkog, mađarskog, poljskog i rusko-ukrajinskog porekla.
Njihovo nastanjivanje je naišlo na izvesni otpor. Netrpeljivost prema Jevrejima ima stare i duboke korene u evropskoj hrišćanskoj kulturi. Zakoni upereni protiv Jevreja doneseni su već u rimskoj i vizantijskoj carevini. Zaključci na crkvenim saborima u Nikeji (325) i Laodiceji (343–380) bili su osnova protivjevrejskog zakonodavstva Teodosija II (408–450) i Justinijana I (527–565); a i Corpus iuris civilis sadrži slične zakone.
Jevreji su u okvirima istorijske Mađerske 1867. godine bili izjednačeni u svojim pravima sa hrišćanskim stanovništvom, i time počonje njihovo oslobođenje ili emancipacija.
Jevreji najveće opštine su imali u Subotici, pa u NovomSadu. Od 105 jevrejskioh opština uoči Drugog svetskog rata na Vojvodinu otpada 27 (ne računajućiortodoksne).
